| Ik word rond een uur of 6 wakker, en voel me weer goed. Als ik naar buiten kijk, kijk ik uit over het strand. Ik zie allerlei mensen die al actief bezig zijn, de een is aan het lopen, de ander aan het volleyballen. Echt al druk, je snapt er niks van zo vroeg en dan al zo druk. Ik had nog een beetje last van mijn buik, en heb ook niet veel ontbeten. Ik was ook nog aan de diaree, maar had het gelukkig redelijk onder controle. Na het ontbijt gaan we op weg naar het My Lai Memorial. |
| ------------ |
| Langs de kant van de weg zien we een paar mensen die aan het oogsten zijn. We besluiten om te stoppen zodat we foto`s kunnen maken. Onze reisleider begint te praten met de mensen die hier aan het werken zijn. Hij vertelt ons dat deze mensen werken voor 2 dollar per kilo rijst, en dat ze uit de grootte van een half voetbalveld 14 kilo rijst halen, ze zijn met 5 man bezig en doen er een hele dag over. Dus reken maar uit hoeveel ze verdiend hebben. En dan hebben we nog niet eens gelet op de hoeveelheid werk die ze er al in hadden gestopt voordat ze konden oogsten. We maken een paar foto`s en rijden verder. Onderweg stoppen we nog en onze tourleider haalt een hele bos wierrook. Ik vroeg me eerst af waarom, maar even later wist ik het al. |
| ------------ |
| Son My, My Lai en Tinh Khe zijn 3 hele kleine dorpjes. Misschien wel eens gehoord van de massamoorden in Vietnam door de Amerikanen, nou dat was hier dus. We stappen uit de bus in een klein parkje, met overal gedenkstenen. Voor elke gedenksteen staat een pot waar opgerookte wierrook in staat. Ik had ook een stuk of 50 wierrookstokjes gekregen, deze mochten we verspreiden ter na gedachtenis van de 504 bruut vermoordde Vietnamezen. Je wordt er helemaal stil van, vooral nadat we een videoband te zien kregen waarop te zien was wat er allemaal gebeurd is hier, en op welke manier. Zo dachten de Amerikanen dat hier gevaarlijke verzetstrijders zaten, en hadden de opdracht gekregen om alles wat bewoog neer te maaien en te verbranden. Dit hebben ze ook gedaan, ze waren zo opgefokt dat ze niet inzagen dat ze totaal verkeerd bezig waren en 504 onschuldige mensen neermaaiden. Zelf denk je hoe ze dat ooit gedaan kunnen hebben, en dan denk je gelukkig gebeuren deze dingen niet meer, tot dat je aan 11-09-2001 denkt. De wereld is nog steeds zo gek. |
| ------------ |
| Dan gaan we op weg naar Hoi An. We moeten nog een heel stuk rijden. De natuur is werkelijk schitterend, je ziet de mooiste plaatjes, maar helaas is er geen tijd om te stoppen. Het is rond 5 uur en de zon begint al te zakken, alles word rood en nog mooier. Op een gegeven moment stoppen we om een paar foto`s te maken en te plassen, maar juist op een stuk waar het echt niet zo mooi is, heel jammer want een kilometer terug was het veel mooier. Vlak voor dat we weer verder gaan zit ik al in de bus en er lopen heel stel kinderen rond de bus, ik doe mijn raampje open en laat een paar snoepjes zien, ze worden helemaal dol en vechten bijna om zo dicht mogelijk bij het raampje te komen. Ik probeer ieder een 1 snoepje te geven, maar na 4 snoepjes weet ik niet meer wie er al 1 heeft gehad. Dus begin ik overnieuw want ik wil wel dat ik niemand over sla. Een erg leuk gezicht, en ze zijn echt heel blij met een snoepje daar. |
| ------------ |
| Als het donker is komen we aan in Hoi An. |
|
