| We gaan met onze eigen bus op weg naar Danang. Onderweg stoppen we even bij een beeldhouwerij. Ook hier zijn er geen werkbanken, en de arbeidsinspectie zou hier stijl van achteroverslaan. Iedereen werkt zonder enige persoonlijke bescherming met slijptollen, hamer en bijtel. Het zijn wel hele mooie beelden die ze maken, de mannen doen het grove werk en de vrouwen zijn aan het polijsten. Je hebt beeldjes van 10 cm tot 2 meter groot. In Danang bezoeken we het kleine Cham museum. Hier staan diverse kunstwerken uit My Son opgesteld, maar ook uit andere streken in Centraal Vietnam waar de Cham destijds woonden. Eigenlijk vind ik er niks aan maar het hoort er wel een beetje bij. Danang grenst aan de Wolkenpas, de klimatologische grens tussen het noorden en het zuiden van Vietnam. |
| ------------ |
| We rijden weer verder, we gaan nu omhoog de bergen in, het uitzicht wordt mooier en mooier, en we vragen de gids om te stoppen zodat we foto`s kunnen nemen, maar dat was niet nodig zei de gids want het zou een stukje verder nog mooier zijn, en we rijden dus weer door. Wel jammer eigenlijk, hier is het mooi en een stukje verder was het ook wel mooi maar toch was het anders. Maar we zijn wel even gestopt. Als je omhoog keek langs de berg zag je de mist over de berg heenkomen, en de top kan je niet zien. Als we even later weer stoppen, zijn we bijna op het hoogste punt, je ziet de mist echt van de ene kant van de berg naar de andere kant lopen, alsof het water is. Voor je heb je een hele dikke mist en als je achter je kijkt is het een hele lichte mist, je staat dus midden op de scheiding. |
| ------------ |
| Als we weer een tijdje onderweg zijn wordt er ons gezegd dat we straks in een andere bus moeten overstappen, omdat onze bus te groot is voor de bergpas in het park. Ook moeten we een tas voor een dag inpakken omdat onze grote tas niet mee kan naar boven. Een beetje onhandig om dit te doen in een busje, maar het is vakantie en het hoort er allemaal bij. We komen aan bij een huisje waar de iets kleinere bus staat te wachten. Maar eerst eten we wat. Het begint licht te regenen. Na gelang de tijd vordert gaat het steeds harder regenen. Wij met ons allen hutje mutje in het busje op weg naar boven, het water kwam met bakken uit de hemel zetten, we moesten een 17 km lange weg volgen. De weg omhoog zit vol met haarspeldbochten en diepe afgronden. Af en toe slaat de motor van de bus uit omdat hij het niet kan trekken, en dan gaat de motorkap open, deze zit daar tussen de bestuurder- en passagiersstoel in. Ze maken de bougie-kabels droog en na een tijdje kunnen we verder. Dit gebeurt een paar keer. |
| ------------ |
| Helaas, door de regenval kun je niet ver kijken, maar het moet mooi zijn geweest. Ik zit bijna helemaal van voren in de bus, en kan goed de weg zien. Het is net een rivier, zoveel water komt er naar beneden. Ik zit hem ook een beetje te knijpen want ik heb geen regenkleding bij me, maar ik denk :" het zal morgen wel weer droog zijn, en vandaag zullen we toch niet zo veel meer buiten zijn". FOUT!. Na een paar bochten komen we weer bij een bocht en zien we de weg bedekt liggen met grond, bomen en struiken, en kunnen er met geen mogelijkheid over of omheen. We moeten nog een km of 5 omhoog. De chauffeur zegt tegen onze gids dat we moeten gaan lopen. Iedereen trekt zijn regenkleding aan. Ik denk oooohhh shit. Gelukkig heeft er iemand een paraplu te veel meegenomen en mag ik die gebruiken. |
| ------------ |
| Dus wij naar buiten, een paar mensen van het park die ook in de bus zaten zijn een pad aan het maken door de puinhoop van aarde, bomen en stuiken, die van de berg af is komen zetten. Even later komt er een jeep van de andere kant aangereden die op weg is naar beneden. hij kon ook niet veder rijden, gelukkig helpt hij ons en mogen we onze bagage in de jeep leggen, ook een paar vrouwen gaan in de jeep en rijden mee omhoog. Ik ben net op tijd om mijn fototoestel uit mijn rugtas te halen, want het is hier heel erg mooi. Ik hou mijn fototoestel goed onder de paraplu. Zo lopen we omhoog. Overal zie je watervallen, alle beekjes treden buiten hun oevers. De waterafvoer onder de weg door kan het water niet aan en het loopt over de weg heen, wel 10 cm hoog. Eerst zie je niet dat het water zo hoog is, maar nadat mijn hoge schoenen vol staan met water weet ik wel beter. Echt helemaal vol water zitten mijn schoen nu, en we zijn nog maar net aan het lopen. |
| ------------ |
| 5 km lopen is best te doen, maar bergop in de regen valt het vies tegen. Maar het is wel heel leuk om het te doen. Je kan ook niet anders en iedereen doet het. Naar een paar uur komen we boven aan. En krijgen onze kamer toegewezen. Het is ondertussen donker en de stroom is uitgevallen. Warm water is er ook niet. Ik heb een bed met te weinig dekens, ik haal een trui uit mijn rugtas en trek die aan en ga in bed liggen. Ik ben doodop. Even later kunnen we gaan eten. We eten buiten, wel onder een metalen golfplaten afdakje. Maar het regent nog steeds, met bakken valt het uit de hemel. Je kunt elkaar niet verstaan van het lawaai van de regen dat valt op het afdakje. En af en toe komt er een windvlaag die een straal regenwater in je nek blaast. Het eten heeft wel goed gesmaakt. Na het eten ben ik weer heerlijk in mijn bedje teruggekropen om pas de volgende dag wakker te worden. |
|
