| Vandaag hebben we een vrije dag. We staan wat te laat op voor ons ontbijt in het hotel, dus hier zullen we zelf iets voor moeten regelen. Dat doen we ook. We gaan zitten bij een lokale eetgelegenheid. Eigenlijk is het niet meer dan een voor een huis geplaatste vitrine op wieltjes met daarin een paar schalen verschillend vlees. Het ziet er niet echt smakelijk uit, maar er zitten meer mensen te eten. Dus wij besluiten hier iets te eten. We kiezen uit één van de schalen vlees en mogen gaan zitten op hele kleine stoeltjes. Deze staan eigenlijk gewoon op de stoep, al is hij hier best wel breed. Even later krijgen we een bord rijst met daarop het gekozen vlees en nog wat van vlees, wat meer vet dan vlees blijkt te zijn. Het vet laat ik lekker staan en het vlees is best te doen, al weet ik niet wat voor vlees het is. En we eten natuurlijk met stokjes, wat wel een beetje onhandig is, maar dat hoort erbij. Op hetzelfde stukje stoep staat ook een oud vrouwtje met een vitrine op wieltjes. Zij verkoopt watermeloen en sigaretten en nog een paar dingen; van haar heb ik een stuk watermeloen gekocht, wat ze voor mij netjes klaarmaakte in kleine stukjes. Dit koste echt erg weinig, ik geloof dat ik er 35 eurocent voor heb betaald en volgens mij ben ik nog afgezet ook, maar hij was wel lekker. Ook het eten kostte maar 66 eurocent p.p. Geen geld dus! |
| ------------ |
| Na het eten lopen we verder op zoek naar een geldwisselkantoor. Al gauw hebben we iets gevonden; een souvenirshop waar je ook geld kunt wisselen. We mogen gaan zitten achter een veel te lage tafel en daar kunnen we onze travelerchecks gereed maken. Ze doen bij mij een beetje moeilijk met mijn handtekening omdat hij niet precies hetzelfde is, maar ik krijg mijn geld toch. En toen was ik miljonair. Ik had 100 dollar gewisseld en kreeg hiervoor 1.5 miljoen Dong. Het grootse briefje wat ik kreeg was 50.000 Dong, dan kan je al nagaan dat ik een pak met geld had. Als je achter de balie keek zag je enorm veel geld liggen. Het waren allemaal pakjes van +/- 10cm hoog en ze lagen opgestapeld alsof het hout was; echt wel een meter breed en 60 cm hoog. En dat ligt daar maar gewoon, niet eens in een kluis ofzo, nee hoor als dief zou je daar je slag kunnen slaan, maar hoeveel zou je mee kunnen nemen en hoeveel zal het dan waard zijn. In hetzelfde winkeltje heb ik mijn eerst twee T-shirts gekocht voor 40.000 dong, dat is iets meer dan twee Euro. Echt wel leuk dat hier alles zo goedkoop is, maar de kwaliteit is ook niet super hoor. Maar ze doen het goed. |
| ------------ |
| We lopen verder en gaan opzoek naar een bazaar, dat is een overdekte markt. Onderweg komen we de duizenden scootertjes weer tegen, van alle kanten komen ze aan en alles rijdt door elkaar. Auto`s zie je zelden en als je ze ziet hebben ze voorrang op de scootertjes en ze rijden rakelings langs de scootertjes en dat is blijkbaar heel normaal. Als de ene scooter de ander wil inhalen drukken ze op hun claxon en iedereen doet dat, dus je hoort overal claxons. Ook word je continu aangesproken of je een cyclo wilt hebben, dit is een fietstaxi. Maar ook de scooters bieden hun diensten aan. Ze spreken nauwelijks Engels. Dus wij blijven gewoon lopen en rond kijken. De straat oversteken is een apart gebeuren. Ook al heb je stoplichten waar ze aardig op letten, je moet bij het oversteken toch even goed opletten want scootertjes rijden vlak langs je. Want hun komen van om de hoek en daar staat het licht ook op groen. |
| ------------ |
| Een stukje verder is de Bazaar (Ben Thanh Market). Een wirwar van allemaal kleine winkeltjes, ze zijn niet groter dan 2.5 bij 2.5 meter. Alles naast elkaar en met de rug tegen elkaar, de gangpaden zijn niet breder dan een meter. Heel het complex is overdekt en het lijkt wel ingedeeld in segmenten, elk segment verkoopt één soort artikelen, dus ze verkopen bijna allemaal hetzelfde als de buren, er zijn dus gewoon 10 winkeltjes die naast elkaar staan met precies dezelfde spullen. Ook zit iedereen in het toch al niet te brede gangpad en op hele kleine stoeltjes en niet in hun eigen winkel, want daar is geen plaats. De winkeltjes puilen uit van de spullen. Kleren en schoenen hebben ze zat hier en alles is weer heel goedkoop. Iedereen wil dat je in hun winkeltje koopt. En al koop je wat in één winkeltje dan komen de buren (die hetzelfde verkopen) ook naar je toe en willen je ook iets verkopen. Maar zij verkopen echt niks anders dan waar je net iets gekocht hebt, en vinden het erg jammer als je dan toch doorloopt. Ook heb je een segment met eettentjes waar je van alles kan eten en drinken. Ze maken alles terplekke klaar voor je en je mag dan in het gangpad op de kleine stoeltjes zitten om iets te eten of te drinken. Wij hebben hier alleen even wat gedronken en de sfeer van de bazaar even op ons in laten werken. |
| ------------ |
| Nadat we uit de bazaar zijn gekomen gaan we op zoek naar onze eerste tempel. Ik dacht dat het Xa loi Pagoda was, maar dat weet ik niet meer zeker. We hebben een kaart bij van Ho Chi Minh City, maar die is erg onduidelijk dus we moeten een beetje gokken waar het zou zijn. Onderweg zien we nog een Nederlandse bus staan. We zijn eerst even een park in gelopen, het Cong Vien Van Hoa Park een stukje rust in de stad. We zijn even gaan zitten op een bank om te genieten van de rust. Terwijl we lekker zitten komt er een man recht op ons afgelopen, alsof hij iets wilde maar niet iets wat goed was. Dus ik pak mijn camera goed beet zodat ik zeker weet dat hij hem niet eventueel kan pakken. Maar bij ons aangekomen staat hij stil en vraag of we engels praten, dus ik denk oppassen en zeg in het Nederlands dat we geen engels praten. Toch gaat hij verder in het engels en zegt dat je goed op je spullen moet passen in de stad omdat er nogal veel van toeristen wordt beroofd. Dus ik begin ook maar in het Engels terug te praten dat we goed zullen opletten. En na nog een paar dingen gezegd te hebben gaat hij weg. Hij had dus helemaal geen kwade bedoelingen, was wel grappig. Opeens is er onrust in het park, je hoort opeens een vreemd soort lawaai en iedereen begint te rennen. Het is gaan regen en het lawaai was van de regen op de bladeren van de bomen ver boven ons en het regend opeens heel hard. We rennen net als de rest naar een overdekt muziektentje en daar wachten we net als de rest tot het weer droog is, dit duur maar een half uurtje. Ondertussen kijken we naar de mensen rond ons heen die ook aan het wachten zijn. |
| ------------ |
| We zoeken verder naar de Xa loi Pagoda. We lopen nog een stukje maar kunnen het eigenlijk niet vinden. Er wordt weer langs alle kanten scootertjes en cyclos aangeboden. We vragen of één van de cyclorijders weet waar de Xa loi Pagoda is en ja hoor dat weten ze, maar ze willen het niet zeggen maar ze willen ons er wel even naar toe brengen. We vragen hoeveel het gaat kosten, ze zeggen 15.000 dong PP. Maar we weten dat het heel dicht bij moet zijn en dat 15.000 echt veel te duur is (1 euro waar hebben we het over, maar ja) en we dingen af tot 7.000 dong PP. We gaan zitten in de cyclo en ik moet zeggen het zit best aangenaam, geen vijf minuten later zijn we er. De cyclorijders willen nog niet dat we betalen en zeggen dat ze wel wachten totdat we terug uit de Pagoda komen, maar daar hebben geen zin in en we betalen gewoon. Toch blijven ze wachen. Gelijk worden we weer aan gesproken door mensen die ons wierrook willen verkopen en we moeten bijna moeite doen om in de Pagoda te komen. Wat wel opvalt is dat je geen entree hoeft te betalen en dat het er binnen erg rustig is dus even geen gezeur van verkopers aan je hoofd. We kijken een beetje rond en komen hier even tot rust. Nadat we wat geld in een fooienpot hebben gestopt verlaten we de Pagoda. En ja hoor de cyclorijders staan er nog, maar we hebben ze echt niet meer nodig en we lopen weg. |
| ------------ |
| We gaan nu op zoek naar het War Remnants Museum, dit is al even duidelijk weergegeven op de kaart als de Pagoda. We zijn er dan ook 3 keer voorbij gelopen, zelfs na twee keer vragen waar het was. Iemand zei dat het zeker nog een uur lopen was en dat het over 15 minuten dicht ging en hij ons wel even wilde brengen. Maar daar trapte we niet in. Na veel zoeken zijn we er toch gekomen, een heel klein museum voor zo`n grote oorlog. In de oorlog zijn er 3.000.000 Vietnamese omgekomen en maar 58.000 Amerikanen. Het is meer een openluchtmuseum waar een tank, vliegtuig en nog wat afweergeschut staat opgesteld. Het stelt niet zoveel voor in vergelijking met de musea die wij hier kennen en we zijn dan ook binnen een uur uitgekeken. Toch laat het wel een indruk achter. |
| ------------ |
| Het is ondertussen 5 uur en we lopen richting het hotel. Onderweg zien we een restaurantje dat er wel aardig uit ziet, het is op de eerst verdieping van een huis. We kunnen er leuk naar beneden waar de scootertjes voorbij gaan. We eten wat en het is heel goed te eten al is de bediening niet al te snel. Na het eten vraag ik of ze ook een WC hebben en ja hoor die hebben ze. Ik ga er naar toe en kom in de privé badkamer terecht. Deze is niet groter dan bij ons een kleine WC-ruimte. De tandenborstels van het hele gezin staan boven de wasbak. Wat een luxe. We lopen naar ons hotel terug en het is ondertussen al donker. De scootertjes rijden af en aan en je vraag je af waar ze toch allemaal vandaan komen. Vlak bij het hotel aangekomen vliegen er een paar cafédeuren open. Ik de deuren staan vier mooie meisjes die ons naar binnen willen lokken maar we lopen door en de hoek om. We zijn net de hoek om of daar vliegen ook de deuren open en daar staan ze weer. Ze proberen ons echt naar binnen te trekken en we moeten ons bijna losrukken om verder te kunnen lopen. Weer erg grappig. En zo komen we bij ons hotel aan. |
|
